در آستانه

... و بر بامِ خاموشِ تو
                      بر سرت؛
 
و بر جانِ اندُه‌گینِ تو
که غمین نشسته‌ای
                        هم از آنگونه
                                      به زندانِ سال‌های خویش.

و چندان که بازپسین شعله‌ی شه‌پرهاشان
در آتشِ آفتابِ مغربی
                        خاکستر شود،
اندوه را ببینی
               با سایه‌ی درازش
که پاهم‌پای غروب
لغزان
      لغزان
            به خانه درآید
و کنارِ تو
در پسِ پنجره بنشیند.

او به دستِ سپیدِ بیمارگونه
دستِ پیرِ تو را...

و غروب
بالِ سیاهش را...

"شاملو"