آبلوموف

هیچ وقت در وجود من آتشی روشن نشده است. نه حیات بخش و سازنده و نه مخرب و سوزاننده.... نه، زندگی من با خاموشی شروع شد. این حرف عجیب است، اما حقیقت همین است. از همان دقیقه‌ی اول که خود را شناختم احساس کردم که رو به خاموشی‌ام.
`
... از آن‌جا که خود صادقانه به چیزی دل نبسته‌اند پریشانند، در همه سو پراکنده‌اند. راستای خاصی ندارند. زیرا این علاقه‌ی ظاهری به همه چیز خلاءی پنهانی است، بی‌علاقگی به همه چیز زیر آن محسوس است....

پ‌ن:
قهرمان ما، غوطه‌ور در اندیشه و سوار بر یابوی خیال، در تقابل با واقعیت، زمین‌گیر، بی شباهت به یفیموف قهرمان ناقصِ نیه‌ توچکای داستایفسکی نیست و از جهتی قرینه‌ی دن کیشوتِ سروانتس که با اندک هوشی، خیال را به واقع آمیخته و به پا خواسته است.
آن‌چنان غرق در آبلوموف که او؛ 16 ماه برای خواندن زمان گذشت